Јас си имам свој вакуум простор. Се лепам за стаклото и со денови останувам така, набљудувам од лебдечка положба, од некаде горе каде перспективата е во четири димензии, каде што малкуте што влегле се заебале.... Каде Ајнштајн најверојатно би бил среќен човек, а ние обичните умови се распарчуваме некако непропорционално со времето. Нејќам да се вклопам во реалноста. Реалноста нема суштина. Или барем јас не можам да ја распознаам, некако е недефинирана и безлична, блуткава, без вкус, или барем не по мој вкус.
Не барам совршенство, но сакам кога луѓето се смеат да знаат зошто се смеат, кога ги боли да плачат, кога ги нервираш да се налутат, кога се извинуваш да ти простат, кога те лажат да ти кажат...
No comments:
Post a Comment