Нема кој

Не сме веќе мали,
не сме веќе оние голи насмевки...

Со крилја оковани, заковани
во песоци
скаменети од тишини...
со јазикот испружен, опкружен
од ветришта
во разнобојни сивила...
со виделото исчадено, зачадено
од ѕвезди
распрскани во прашини...
Нема веќе кој да нè лаже,
да нè убеди дека ќе биде подобро.

Letting go

If I wore a clown
I'd give up my crown,
I'll put off my smile
And wait for a while,
Till the sea of tears
Swallows my fears.

Лушпи од кошмари

Како осамено сениште

згрчено во сопствената празнина

немам веќе глас ни да молчам

немам сила ни да се предадам.

Некоја нова игра се раѓа од овие гробишта,

мали блесоци од лажни допири,

од утеха, од надеж, од соништа.

Со крвави стапки низ дамки од подруми,

дишам горчлив дожд и суви капки магливи.

Со стопен здив во нем врисок

ловам бели сенки по бледи ѕидови.

Од крвта врела мрзнам, од сува пепел горам...

Голи лица и збрчкани насмевки -

сите си одат - никој не доаѓа -

од овој циркус сè што остана

е воздух полн со здивови.