Ја изгубив доблеста со која некогаш те освоив,
сега сеќавањата ми траат само до следното кафе,
испаруваат заедно со пареата,
се дават во врелината.
Ноќта и денот ги спојувам во еднен бескраен дисфокус,
ги уништувам моментите на нежност
со поприлична доза на иронија.
Повеќе немам омилени нешта кои ќе ме дразнат,
ги истурив во вц-шолјата,
и ги полив со многу коњак.
Не е веќе прашање на време,
тоа и онака ќе постои после нас.
Не е веќе ниту очај или омраза,
и она чувство на заглавена грутка во грлото помина.
Понекогаш да припаѓаш себе си е се’ што ти треба,
понекогаш тоа е премалку.
Понекогаш туѓите очи се преплитки за да се удавиш во нив.
Понекогаш моите очи се широко затворени пред туѓите.
Но секогаш, секогаш се туѓи.
…
Се’ уште го ставам парфемот што еднаш ми го подари.