...

Ја изгубив доблеста со која некогаш те освоив,

сега сеќавањата ми траат само до следното кафе,

испаруваат заедно со пареата,

се дават во врелината.

Ноќта и денот ги спојувам во еднен бескраен дисфокус,

ги уништувам моментите на нежност

со поприлична доза на иронија.

Повеќе немам омилени нешта кои ќе ме дразнат,

ги истурив во вц-шолјата,

и ги полив со многу коњак.

Не е веќе прашање на време,

тоа и онака ќе постои после нас.

Не е веќе ниту очај или омраза,

и она чувство на заглавена грутка во грлото помина.

Понекогаш да припаѓаш себе си е се’ што ти треба,

понекогаш тоа е премалку.

Понекогаш туѓите очи се преплитки за да се удавиш во нив.

Понекогаш моите очи се широко затворени пред туѓите.

Но секогаш, секогаш се туѓи.

…

Се’ уште го ставам парфемот што еднаш ми го подари.