Мирис

Месечината пак ми ги покажува забите

и со крвава насмевка ме води низ ноќта..

Пак се препуштам на своите мамурни чекори;

ме водат низ лавиринт од насмевки и солзи,

ме фрлаат од небото кон земјата и пак нагоре...

Ме мамат сетилата и си поигруваат со моите слабости,

се мешаат времиња минати, сегашни, идни,

а воздухот тежи од густиот мрак кој се лепи за очите...

Насекаде само истрошени луѓе, празни погледи и болни зборови..

... и еден сладок мирис, 

мирис кој долго остана да молчи на моето тело.