Кратко патување во ноќта

Со вкус на глад и празни мечти

го чекам последниот автобус за да ме однесе

во земјата каде снегот најдоцна се топи.

Таму нема шарени балони, ниту весели лампиони.

Таму воздухот е неподносливо гласен,

а ноќта е вгнездена во сината сончевина.

Наместо птици летаат глуварчиња,

а наместо дожд врнат скакулци.

Водите се модро-виолетови,

а во нив пливаат бесмртни риби

со остри заби песјаци.

Еве го автобусот, со лик на волк и мирис на магла.

Во него се стуткани хартиени лица,

како исечоци од „Жална вест“.

Со напор дишам меѓу испотените стакла,

цупкам со мислите низ брчките на „умрените“,

се прашувам кој ги чека и кој ќе им плаче на гробовите?

Ќе никне ли цвеќе од нивние тела под земјата?

А од моето тело, од моето иструлено месо?

И каде ќе ми отиде гласот кога ќе ме нема?

Се симнувам од автобусот и погледнувам нагоре.

Нема ѕвезди, само оловна прашина.

Си купувам една дупната месечина

и им ронам сусам на скакулците.